الربيع
ادى الربيع عد من تانى والبدر هلت انوارو
وفين حبيبى اللى رمانى من جنه الحب لنارو
ايام رضاه يازمانى هاتها وخد عمرى
اللى رعيته رمانى فاتنى وشغل فكرى
كان النسيم غنوه النيل يغنيها
وميته الحلوه تفضل تعد فيها
وموجه الهادى كان عوده ونور البدر اوتارو
يلاغى الورد وخدوده يناجى الليل واسرارو
وانغامه بتسكرنا انا وهو مفيش غيرنا
لمين بتضحك ياصيف لياليك وايامك
كان لى فى عهدك اليف عاهدنى قدامك
كان لى فى قلبو طيف يخطر فى احلامك
من يوم ما فاتنى وراح شدو البلابل نواح
والورد لون الجراح
مر الخريف بعده دبل زهور الغرام
والدنيا من بعده هوان ويأس والام
لاالقلب ينسى هواه ولاحبيبى بيرحمنى
وكل ما اقول اه يزيد فى ظلمه ويهنى
وادى الشتا يطول ليليه ع الى فاته حبيبه
ينادي طيفه ويناجيه ويشكي للكون تعذيبوه
ياليل يابدر يانسمه ياطير يازهر يااغصان
هاتولى من الحبيب كلمه تواسي العاشق الحيران
اخذ ورد الهوى منى وفات لى شوكه يألمنى
ما اعرفش ايه ذنبى غير انى فى حبى اخلصت من قلبى
وغاب عنى لاكلمنى ولا قال امتى راح اشوفو
واقول يمكن حيرحمنى ويبعت فى الربيع طيفو
وادى الربيع عاد من تاني
والبدر هلت انوارو
وفين حبيبي الي رماني من جنة الحب لناروا
Poeme: مأمون الشناوي
Commentaire